Rycerskimi wierzchowcami zostawały najczęściej konie niskiego, bądź średniego wzrostu (zazwyczaj mieściły się w przedziale 150 - 157 cm), ciężkie, zwrotne i dobrze wytrenowane. Słynny był "test", iż dobry rycerski rumak powinien w pełnym galopie potrafić zrobić zwrot o 180 stopni w okręgu o trzymetrowej średnicy! Trochę nie do pomyślenia... Dźwigały też jeźdźców w 30 kg zbrojach. Nie miały, jak widać łatwo. Zakładano im ostre wędzidła (co widać na odkopanych przez archeologów końskich żuchwach) i nadużywano ostróg. Przeciętny wiek takiego biedaka to ok. 7- 14 lat. Pewnie nie ze wszystkimi końmi, tak się działo, może nawet z mniejszością (występuję tu właśnie w obronie mojej ulubionej epoki ! : )). Według mnie konie musiały być do człowieka jednak przywiązane, by towarzyszyć mu w walce, nie stawiając najmniejszego oporu.
Trochę to wszystko zawiłe... Możliwe, że nigdy nie dowiemy się, jak naprawdę wiodło się "średniowiecznym: koniom. Myślę jednak, że troszkę na ten temat mogłam powiedzieć. Niestety tylko troszkę. Postaram się ten temat ciągle rozwijać : )
I proszę się nie złościć, że tak długo nie pisałam... Różne rzeczy się wydarzyły w tym czasie i nie nadążałam.
A tutaj kilka zdjęć:
Muszę ci powiedzieć, że nie masz do końca racji
OdpowiedzUsuńPrzede wszystkim wzrost konia zależał od epoki i "powołania", ostróg wcale nie nadużywano - były to konie o niezłym charakterku i kłucie ich jak igłą dratwy skończyłoby się glebą - a wędzidła? Nie były naprawdę ostre, szczególnie do walki - były mocne, to prawda, ale na pewno nie raniły pyska. Przypominam tylko by nie mylić koni ciężkiej jazdy z pociągowcami, to dwa inne światy. Prawdziwie dobry koń bojowy zaczynał bardziej ciężko chodzić dopiero od 5 roku życia, zaś dobrze ułożony i wzorcowy rumak, dobry do całościowo wziętej roboty rycerskiej i używany w pierwszej lub ostatniej linii, a także do nauki młodzików miał 15+. Dodam tak, że część zdjęć, które opublikowałaś nie jest zgodnych z epoką i opisem